Reis & de eerste dagen

Dit heb ik de afgelopen dagen op papier gezet


21 juli

Ja, dan ineens word je wakker op DIE dag. Je doucht, loopt wat heen en weer en kijkt naar de maan: geen halve maan, geen volle maan, maar hoe heet dit eigenlijk: een 5de maan??
De maan zal mijn houvast zijn want een goede en wijze vriendin schreef: waar je ook op de wereld bent, de maan blijft hetzelfde. Het is je herkenning. Vandaar dat ik vanmorgen even omhoog keek.
Zo weinig mogelijk probeer je dan maar na te denken.
Met je verstand op nul rommel je wat op je kamer, schudt je bed op en sluit de deur, eigenlijk nog niet beseffend dat je dit kamertje voor een jaar hebt ingewisseld.
Toen ik beneden kwam zag ik al een koffer klaar staan. Nog een koffer en dan begint het allemaal.
Rond half 4 reden we weg uit de Rozenlaan, Ik durfde niet achterom te kijken, naar de plek 'thuis'.
Van verschillende mensen kreeg ik de avond ervoor en zelfs nu, rond 3 uur s'nachts, lieve berichtjes. Ook eentje die me net dat laatste duwtje gaf. Bedankt ervoor ;)
Onderweg naar de plek waar mijn avontuur echt van start gaat, wordt niet veel gezegd.
Ineens gaat mn telefoon: Ralph. Die jongen is 'weer' voor mij in de weer.
Al snel rijden Duck, Sig en een schim naast me. Ik zat mezelf af te vragen wie daar nou achterin zat. Pas op de parkeerplaats werd het duidelijk: Judy!! Ook die meid is speciaal voor mij vroeg haar bed uit gegaan.
En ja, dan loop je daar ineens over die loopband te duwen tegen een kar met koffers. Als die koffers maar wel op de bestemming aankomen.
Terwijl we naar de juiste balie aan het zoeken zijn, zijn ook mijn twee wallenbezoeksters gearriveerd. Oh wat leuk om ze allemaal nog even te zien.
Een goede nacht hebben we zo te zien allemaal niet gehad vandaar dat we ons even volgieten met koffie, energiedrank en nicotine.
We konden er wel omheen blijven draaien, maar om 5:45 was het tijd.
Met het lood in mijn schoenen liep ik naar de douane.
"Niet te langdradig Marian" bleef ik tegen mezelef zeggen.
Daan, Mo, Judy, Sig, Duck en dan mijn ouders, waarvan ik toen pas besefte hoeveel ik die zal gaan missen.
En dan maar gaan he, door de douane
Ik voelde me vreselijk, maar ergens ook wel stoer....


22 juli

Het is nu 7 uur s'ochtends lokale tijd, bij jullie dus 13:00 uur.
Zit nu met een glas jus op mijn terras.
Naast me staat een pot pasta die een beetje staat op te warmen omdat ik zo slim was om hem in de koelkast te zetten: keihard.
Gisteren in het vliegtuig zaten zowel links als rechts van me stellen van rond de 45.
Ik las de brief van Judy en Marit (echt pas in het vliegtuig!!!) en kon niets anders dan huilen.
Van mijn buurvrouw kreeg ik een zakdoekje aangeboden. Dus zelfs in het vliegtuig waren er al mensen die voor me klaarstonden. Ik ben niet alleen!
Om heel eerlijk te zijn heb ik met een paar tussenstops gehuild tot ik ging slapen.
Het huurcontract was ondertekend, maandag moet ik gaan werken. Ik kan niet meer terug!!
Maar nu op deze morgen denk ik daar anders over. Ik wilde dit, dus ga ik er ook wat van maken.
Toen "mijn baas, Arnon" me afzette bij mijn huisje en mijn huisbaas, zag ik tot mijn schrik een hond. Femke genaamd.
Ze doet niets en komt gelukkig ook niet in mijn kamer.
De buren hebben ook honden die de hele dag blaffen. Wen er maar aan Marian.
Mijn huisbaas is een Nederlandse vrouw, van ik gok 60, die hier al heel lang woont.
Van wat ik zo heb gezien een aardige vrouwe.
Nadat ik mijn ouders had gebeld om te vertellen dat ik veilig was aangekomen, moest zij weg. Ik zocht een radio, zette een cd op en ging al mijn spullen uitpakken. Alles heeft nu zo zijn plekje gekregen.
Toen mevrouw (ben dr naam kwijt) weer terug was ging zij boodschappen doen en vroeg of ik wilde zien waar alles was. Prima!!!
We gingen eerst pinnen bij een "drive-in pin" Je kan dus gewoon pinnen vanuit de auto. Zo grappig!
De supermarkt was groot en goed. Van groenten en vlees tot fruit en pindakaas alles is er, maar duur.
Eenmaal weer terug ben ik gelijk naar bed gegaan, want in NLse tijd was het al 3 uur s'nachts en dan bent zo'n enerverdende dag.
En nu is het dus nu.
Wil zo even een internetcafe gaan opzoeken om dit op mijn site te zetten en Willemstad een bezoekje te brengen.
Ik vind het jammer dat ik relatief ver bij Willemstad vandaan zit, omdat daar de stagiaires wonen.
Tot nu toe heb ik nog geen NLse mensen van mijn leeftijd gezien.
Een auto is dus echt een must, dus ga ik maar even onderzoeken hoe of wat. Denk dat ik er eerst maar een huur en dan altijd nog kan kijken voor een koopauto.
Ik krijg trouwens een mobiel met beltegoed, uiteraard moet ik dit er zelf opzetten, maar ik kan dus al snel mijn Antiliaanse nr doorgeven.

Nou dan voor nu:
Hoop dat ik jullie iets minder ga missen dan ik nu doe. Haha

Dikke kus Marian


23 juli

Marian is de gelukkige huurder van een nissan sunny. Het is een barrel 1e klas, maar ik kom vooruit.
Ik heb al wel door dat ik snel een auto moet kopen want dit grapje gaat anders teveel kosten.
Joy, ex-manager van het restaurant waar ik morgen ga beginnen, zou voor me op onderzoek gaan.
In het restaurant werken alleen maar lokale mensen, ik ben dus de enige NLer. Maar het zijn volgend mij wel aardige mensen.
Het restaurant is nu beslist geen 5 sterren restaurant. Ik denk dat onze TVkok Cas er zelfs niet 1 aan wilt spenderen. Met andere woorden het is een bende, Het is er niet vies, maar niet gezellig, oude troep, totaal geen uitstraling, maar om ook nog maar iets positiefs te noemen: top locatie.
Het terras ligt op het water en zover je kan kijken zie je alleen maar een helblauwe zee met oude vissersbootjes erop. Het lijkt wel nep.
Denk dat ik het daar wel naar mijn zin krijg. Ze willen het beetje beetje tot een beter restaurant maken en daar mag ik debet aan zijn.
Volgend Joy zal ik snel gebombardeerd worden tot assistent-manager. Haha.
Zie je het voor je, Marian die op haar cv al loog over het aantal jaren horeca-ervaring.

Vandaag heb ik al heel wat afgeraced met mijn nieuwe bolide. En....... al 2 x verdwaald.
de 1e keer was ik op zoek naar een internetcafe, maar die bleek op zondag dicht te zijn. Fijn!!
De 2e keer wilde ik het strandje opzoeken bij Piscarera waar ik die dag ervoor met mijn huisbaas was geweest (die overigens 66 blijkt te zijn en zelf cd's brandt!!!) Ik ben voor mijn gevoel 6 X Punda doorgereden en 9 X Otrobanda, maar na 3 kwartier heb ik het met dank aan hele aardige, behulpzame, Antiliaanse medeweggebruikers gevonden.

Morgen hoop ik nu echt een internetcafe te vinden en mijn telefoon te krijgen.

Mis jullie wel, maar vermaak me prima!!



Over 3 kwartier moet ik gaan beginnen met mijn 1e werkdag.
Straks krijg ik een mobiel, mijn nummer zal ik snel doorgeven.

ps: mijn NLtele doet niets, kan dus ook geen smsje ontvangen voor diegene die het hebben geprobeerd.

Un braza